Vorige week dinsdag al weer de voorlopig laatste bestraling gehad, maar pas nu begin ik me weer wat beter te voelen. Tussendoor helaas weer een paar dagen op de bank gelegen met vooral veel buikpijn. Ik voelde me klem zitten tussen de bijwerkingen van de verschillende medicijnen tegen de pijn, misselijkheid en obstipatie. Uiteindelijk heb ik de morfinepleisters op mijn arm gelaten en ben de rest maar gaan aanpakken met het onvolprezen paracetamol. In de hoop zo wat weg te komen van al die tegenwerkende bijwerkingen. Dat lijkt nu zijn vruchten af te gaan werpen en begint ook de buikpijn snel af te nemen. Dat was ook voornamelijk spierpijn als gevolg van het vele overgeven met een lege maag. Allemachtig wat doet dat zeer en wat voelde ik mij k…. Ik heb toen echt vaak mijzelf voor moeten houden dat ik het deed voor een goed doel, want onze reis naar Dubai is nu echt dichtbij 🙂 .
Terugkijkend heb ik mij nog het beste gevoeld in de eerste dagen na de bestraling. Een hoogtepunt daarin was mijn vader/zoon middag met Marcel. We hadden er zelfs een museum bij uitgezocht, alleen aangekomen in Rotterdam gaf mijn lichaam aan dat toch wel iets te veel van het goede te vinden. Dus buiten het station meteen maar een koffietentje ingedoken en daar een belangrijk deel van de middag gebleven. Gesproken over onze verschillen en overeenkomsten, over ondernemerschap en waarom ik ooit voor mijzelf begonnen ben, over risico’s nemen en over de angst voor de afwijzing. Allemaal thema’s die ons beiden intens raken en waarover we gek genoeg nog nooit eerder op deze manier met elkaar over hadden gesproken. Een middag kortom waarin we enorm hebben gelachen samen en ook gehuild. Ik heb het hier al eens eerder opgemerkt, hoe gek ik het toch blijf vinden dat ik in deze situatie terecht heb moeten komen om tot dergelijke diepgaande en intense gesprekken met mijn kinderen te komen. Als ik er goed over nadenk, dan gaat dat eigenlijk ook veel verder dan de gesprekken in mijn gezin. Veel van mijn andere gesprekken op dit moment zijn/lijken ook wel zoveel intenser dan voor mijn ziekte. Misschien is dit wel echte kanker-winst………
Ik stoei tegenwoordig wel vaker met het gedachten-experiment wat ik zou doen als ik uitgaande van een overlijden op redelijk korte termijn zou mogen kiezen tussen een direct overlijden met bijvoorbeeld een hartinfarct of zoals nu met mijn kanker en een beperkte levensverwachting…. Ik geef toe, dat dit een bizarre keuze is, maar ja dit is voor mij en mijn omgeving ook een bizarre tijd. Tot op heden heb ik nog steeds geen keuze kunnen maken. Zeker op de momenten dat ik veel pijn heb neig ik naar de eerste optie, terwijl ik alle mooie momenten van de afgelopen tijd ook niet had willen missen. En dan heb ik nog niet eens gehad over de gevolgen van zo’n keuze voor mijn geliefden. Gelukkig is dit alles ook maar een gedachten-experiment.
Gisteren ook een gesprek gevoerd over de mogelijkheid om nog iets van mijzelf achter te laten in de vorm van een video. Het idee spreekt mij zeker aan, maar wat komt het allemaal verschrikkelijk dichtbij door er zo over te praten. De komende dagen zal ik gaan gebruiken om mijn gedachten helder te krijgen over het hoe en wat van zo’n filmpje. Want als ik dat wil doen, dan wil er ook niet al te lang meer mee wachten en wil ik de opnamen maken nu ik me nog goed voel. Als ik terug kom uit Dubai dan ga er verder over praten (Bedankt Theo, voor al je support hierbij!)
Nog een paar dagen even rustig verder bijkomen en dan heerlijk naar Dubai. Ik kijk er zo naar uit om deze reis met mijn gezin te kunnen/mogen maken. Nu al heerlijk genieten van de voorpret :).