In het verleden heb ik coaching wel omschreven als het stellen van de vragen, die de coachee zichzelf niet stelt…..
De uitslag van de CT-scan van afgelopen vrijdag heeft me weer aardig aan het denken gezet. Ik merkte dat ik daar ook behoorlijk in vast begon te lopen, wat mijn humeur duidelijk niet ten goede kwam 😦 . Alsof het zo moest zijn was daar op zondag, rond de klok van één, zomaar een Whatsapp-bericht van mijn lieve vriend Boudewijn. Ik laat jullie (natuurlijk met toestemming van Boudewijn) de volledige weergave van onze chat zien:
B: Ha, strijder voor het goede (smiley hartje) begrijp uit je blog dat je lichaam geteisterd wordt. Hoe is het met je spirit? Vind je nog klank (smiley pianotoetsen) en toon (smiley muzieknoten)? Hug
F: De spirit heeft wel even een deukje opgelopen afgelopen vrijdag. Ik ben vooral geschrokken van het nieuws van de uitzaaiingen in mijn longen 😦 . Goed vooruitzicht dat we snel gaan beginnen met de bestraling van mijn bovenbuik en die plek op mijn lever. Ik merk ook dat ik op dit moment in gedachten bezig ben met de scan van medio juni. Ik vind het lastig om die scan buiten mijn cirkel van invloed te plaatsen.
B: Je laatste zin begrijp ik niet 😕
F: Ofschoon ik geen invloed heb op de uitkomst van deze (toekomstige) scan, maak ik me er wel druk om
B: Ja, snap ik. Onzekerheid, twijfel, angst, wellicht omdat je wilt weten waar je aan toe bent en het liefst vooruitgang wilt. Vraagtekens.
F: Hoe graag ik die vooruitgang ook zou willen, een deel in mij heeft zich er mee verenigd dat dit niet zal gebeuren 😦 .
B: Is dat het dan waar je je druk om maakt?
F: Waar ik me druk over maak is het moment waarop het duidelijk is geworden dat ik aan mijn laatste stukje leven ben begonnen.
B: Stel dat je dat weet, wat dan?
F: Dat het definitief afscheid nemen van mijn geliefden echt nabij komt.
B: Tjee ja… In hoeverre hebben jullie samen besproken waar jullie dan precies afscheid van nemen?
F: Ik merk dat je vraag mij direct in tranen brengt.
B: Ik voel ze… wat vertellen je tranen?
F: Dat ik mijn geliefden nog niet wil loslaten. Alleen de gedachte er aan doet al zo’n pijn
B: Hoe weet je dat je ze moet loslaten?
F: In dit leven zal ik ze dan niet meer zien en ik geloof niet dat er daarna nog bewust iets is.
B: Hoe helpt het je als je dat blijft geloven?
F: Niet, ik heb er echter geen alternatief voor in handen.
B: Met jouw creatieve geest? Vast wel. Doe ‘ns een gooi…
F: Dan zou ik richting religie moeten gaan en daar ben ik mijn hele leven al weg gebleven.
B: Is in ieder geval een optie. Zou ik echter ook niet voor gaan. Wat nog meer?
F: Loslaten is voor mij op dat moment natuurlijk ook wel een fictief probleem: ik doe dat per definitie als ik mijn ogen voor de laatste keer sluit. Voor mijn geliefden is dat anders, echter zij hebben dan altijd hun (gezamenlijke) herinneringen nog. Het fysieke deel laten ze los, het geestelijke/spirituele deel leeft dan voort. En daar geven wij de laatste tijd, en ook zoveel mogelijk nog in de toekomst, een prachtige in- c.q. aanvulling aan.
Loslaten wordt het stoppen met het opbouwen van herinneringen.
B: Wat mooi. Dus, zij houden hun herinneringen aan wie jij bent voor zolang zij leven? En jij houdt ook jouw herinneringen en kunt genieten van belevenissen tot het allerlaatste moment dat je leeft?
F: Ja, da’s wel mooi en rustgevend 😉 . Dank lieve vriend voor dit mooie inzicht.
B: Graag gedaan. Het inzicht had je al. Wijs als je bent.
Tot zover de weergave van mijn chat met Boudewijn (Boudewijn, je bent een kanjer: je vragen zijn geweldig en zij brachten mij echt verder….). Ik heb sindsdien gemerkt, dat ik meer rust in mijn kop heb gevonden!
Verder vandaag ook nog het eerder aangekondigde bezoek aan mijn oncoloog gebracht. De bevindingen uit mijn CT-scan had ik natuurlijk vrijdagmiddag al gehoord,dus we hebben het vooral gehad over hoe om te gaan met dit nieuws. De oncoloog gaf aan, dat de uitzaaiingen in mijn longen niet direct voor problemen hoeven te gaan zorgen. M.a.w. die kunnen normaalgesproken (?!) behoorlijk lang groeien, zonder dat ik er last van ondervind. En nu maar hopen dat deze statistiek voor mij nu eens wel uitkomt 🙂 . Omdat er sprake is van meerdere uitzaaiingen, kun je niet meer alles gaan bestralen. Dit zou betekenen, dat ik dan toch weer terug moet naar de chemo. In mijn geval zijn er dan nog twee mogelijkheden. Van het eerste middel ben ik de naam alweer vergeten, maar die is heel giftig. Praktisch betekent dat dan direct weer veel bijwerkingen. Het tweede middel zou hetzelfde zijn als die in het AVL-experiment alleen dan via een infuus. Voor beide middelen geldt: veel bijwerkingen en een kleine kans op succes zonder een wezenlijk hogere levensverwachting.
Ja hoor, daar komt weer één van de vele behandeldilemma’s 🙂 . De oncoloog had echter het idee, dat ik het nog niet zomaar wilde opgeven. Ik heb hem daarop gezegd gezegd, dat hij zich daarin nog wel eens kon vergissen. Ik benader dat echter niet vanuit de idee van opgeven, maar vanuit de zoektocht naar kwaliteit van leven. Vanuit die optiek zou ik nu eerder geneigd zijn om deze chemo’s niet meer in te zetten. Ik hoef deze beslissing pas na de bestraling te nemen. De reactie van de oncoloog was wel heel mooi: “Frits, als je besluit te gaan behandelen met chemo, dan steun ik je daarin volledig en als je besluit om niet meer te behandelen dan steun ik je daarin ook volledig. Jij bent de enige die deze beslissing kan nemen en wij kunnen ons geen van allen voorstellen wat er bij het maken van zo’n keuze allemaal door je heen gaat. Durf te vertrouwen op je ratio EN op je gevoel”. Dat ga ik dus maar zo doen :).
Tot slot, op mijn bucket-lijstje staat ook nog een kennismaking met de decadentie ten top: Dubai. Hennie was bezorgd of dat met mij nog wel goed zou gaan daar in die hitte. De oncoloog had daarop een kort antwoord: DOEN! De tickets hebben we inmiddels voor het hele gezin geboekt. Weer een mijlpaal aan de wand! Zoals ik al eens eerder heb gezegd: best druk dat kanker hebben……… 🙂
geniet iedere dag 